Weekend z historią: Dni Twierdzy Kłodzkiej

Wyrzuć mnie z samochodu w środku nocy w dowolnej części miasta, daj mi minutę, a powiem Ci gdzie jestem i jak mogę wrócić. Powinnam była zostać taksówkarzem.

Od urodzenia mieszkam we Wrocławiu, ale w ciągu ostatnich kilku lat przeprowadzałam się w zasadzie do każdej części tego pięknego miasta. I tak, przez to niefortunnie znam zdecydowaną większość kawiarni, restauracji i bistro znajdujących się w zasięgu centrum, o pubach już nawet nie wspominając (zadzwoń, jeżeli potrzebujesz przewodnika ;)). Wrocław choć urokliwy – jest dość mały. I to głównie z powodu nudy, uciekam stąd tak często, jak to tylko możliwe. Więc… długi weekend w stolicy Dolnego Śląska? Nie tym razem.

Skoro Wrocław jest „mały” to po kiego uciekam do jeszcze mniejszych miast? Bo zawsze to coś innego, względnie nowego, nawet, jeżeli mówimy o Kłodzku, w którym to właśnie spędziłam miniony długi weekend. Zachęceni dwa tygodnie temu plakatami o „Dniach Twierdzy Kłodzkiej” ruszyliśmy ochoczo w czwartkowe popołudnie w stronę Kotliny. Niestety najwyraźniej wiele osób myślało podobnie do nas, bo korki na trasie naprawdę potrafiły zniszczyć człowieka.

Na miejscu z kolei, jak na złość rzecz jasna, pogoda nie dopisała, przez co cały piątek i sobotę ukrywaliśmy się pod parasolem. Trochę nas przez to ominęło, no bo jaka przyjemność z kina pod deszczową chmurką (żeby nie dodać: wietrzną, ale w odniesieniu do chmurki trochę mi się to kłóci)? Rycerski jarmark i giełda staroci zawierały więcej wody niż potencjalnych łupów, a moja ulubiona kłodzka lodziarnia była… zamknięta (przyznaję, to akurat ciężko zniosłam). Za to już podczas rekonstrukcji bitwy o Twierdzę Kłodzką, matka natura oszczędziła tych wytrwałych pasjonatów, wśród których znaleźli się zarówno Polacy jak i Czesi, a którzy zawitali do Kłodzka właśnie po to, by odegrać swoje role we wspomnianym widowisku. I szczerze – naprawdę warto było to zobaczyć. Odkryłam jednak, że huk armat i strzelb najwyraźniej mi nie służy, bo zniosłam hałas znacznie gorzej, niż obecne tam 5-latki, czego nie omieszkał mi wypomnieć M. – jak zawsze na posterunku.

(aby powiększyć, kliknij w obrazek)

Nie ma jednak tego złego – wspólne gotowanie, wieczorne oglądanie filmów w towarzystwie rumu i kubełka lodów, potrafiło w 100% zrekompensować wszelkie wcześniejsze niedogodności. Jakie to proste.