Z wizytą u Smoka Wawelskiego

Trochę wstyd to przyznać, ale ostatni raz w Krakowie byłam jakieś… 12 lat temu. Wizyta na PKS w drodze do Zakopanego się nie liczy, prawda? Przyszła pora by naprawić ten karygodny błąd.

Kraków. Po tym weekendzie szybciutko poszybował w górę w moim osobistym rankingu topowych miast Polski. W dobie parcia na wyjazdy zagraniczne (bądźmy szczerzy), coraz częściej zapominamy o miastach, które mamy, jakby nie patrzeć, tuż pod nosem. Przyznaję – z reguły mało entuzjastycznie podchodziłam do podróżowania po dalszych miastach Polski, mając jednocześnie do wyboru taki Paryż, Wiedeń, Pragę czy chociażby Berlin. Już dawno zdałam sobie sprawę z tego, że kosztowo wychodzę na tym niemalże tak samo, a lecąc poza granice kraju – z reguły jest ciekawiej. Nie do końca. Owszem – Paryża w dużej mierze nie zamieniłabym na nic innego, ale nie samym Paryżem człowiek żyje. Był, jest i pewnie jeszcze długo będzie, a jest tyle miejsc na świecie do zobaczenia. I tak, nawet w Polsce, o czym przekonałam się kilka dni temu, ku bardzo pozytywnemu zaskoczeniu.

Po swojej nie tak dawno odkrytej fascynacji Warszawą (o tym pewnie jeszcze przeczytacie nie jeden raz, bo plany są dość ambitne), przyszedł czas na Kraków. Mieliśmy tam z M. do załatwienia sprawy służbowe, które przypadały na poniedziałek. Kilka dni wcześniej, patrząc na wymiętolony bilet z Kopalni Soli w Wieliczce z 2001 roku (poważnie przechowuję takie rzeczy – kiedyś muszę przekminić jakieś podróżnicze kolaże na ścianę w eleganckich białych ramkach) postanowiłam przyspieszyć ten wyjazd i wynająć hotel już na weekend. Jako, że jestem stworzeniem żyjącym zawsze i wszędzie w centrum, podobnie było w przypadku Krakowa, hotel zarezerwowaliśmy przy samym Rynku (w obawie przed nocnym zgubieniem się… żartuję, byłam po prostu leniwa).

W podróży samochodem zwykle jestem DJ i pilotem. Nie wychodzi mi ani jedno ani drugie, bo M. zwykł przełączać każdy wybrany przeze mnie kawałek (jego oskarżycielsko – zdegustowana mina jest wtedy bezcenna, ale moja zresztą nie lepsza), a jako pilot… z reguły śpię. Albo szukam makaroników.

M.: Wiemy dokąd właściwie jedziemy?
Ja: Tak, ustawiłam adres w GPS.
M.: OK, czyli dokąd?
Ja: Do Manufaktury Macarons.
Kilka minut później (krążymy dziwnymi ulicami)
M.: ustawiłaś mu tryb zwiedzania?
Ja: Nie, Manufakturę Macarons.
M.: Boże, Ty mówiłaś poważnie?!
Ja: Hey, jestem Twoją dziewczyną, You know me!
M.: …

W ten sposób rozpoczęliśmy nasz cudowny pobyt w Krakowie, rzecz jasna od wspomnianej Manufaktury Macarons. A jeżeli przyjdzie Wam ochota na lody o smaku czerwonego wina, piwa czy amareny – uświadczycie ich dokładnie w tym samym miejscu.

Jakby nie patrzeć, resztę wyjazdu spędziłam na szukaniu kolejnych ciasteczek macarons 9gdy tylko odkryłam, że w Krakowie jest tego znacznie więcej niż we Wrocławiu – obecnie już chyba tylko w Giselle). Karmello spadło mi z nieba. Zjedliśmy 15 makaroników w 2 dni – rozpusta w biały dzień, ale było warto.

Ale nie samymi makaronikami człowiek żyje. Mam jeszcze jedną jedzeniową obsesję (no dobrze, łącznie są 3, ale o trzeciej wspomnę Wam innym razem). Myślałam jednak, że ta druga uaktywnia się tylko w Niemczech… Tak bardzo się pomyliłam. Kto był w Krakowie z pewnością może się domyślić co przeżyłam, widząc te wszystkie granatowe wózki, dokądkolwiek by się nie ruszyć. Dokładnie tak, mowa oczywiście o… preclach. Trafiłam do raju. Pikantne cienkie precle trafiły na szczyt listy the best of the best w swojej kategorii.

Przepadam również za stylem francuskiej architektury. Balustrady z kutego żelaza, jasno malowane kamieniczki, nietuzinkowe ciężkie drzwi, często pomalowane w jaskrawych kolorach, sumiennie przycięte elementy zieleni i kawiarniane ogródki. Będąc w Paryżu nie rozstaję się z aparatem. Mogłabym zrobić milion zdjęć, westchnąć zylion razy, a i tak byłoby mi mało. Dlatego nie zdziwcie się, że tak wiele uchwyconych kawiarni znajdziecie na kolejnych ujęciach :)

W podróż po ulicach Krakowa wybraliśmy się z parą naszych dobrych znajomych, do których odwiedzenia zbieraliśmy się już od jakiegoś roku. Mają moją dozgonną wdzięczność za wprowadzenie nas do świata Narnii ;) W pubie Alchemia na Krakowskim Kazimierzu sala dla palących jest oddzielona… no cóż, szafą. Żeby nie było – wejście jest dosłownie przez niewielką szafę, to nawet nie są po prostu drzwi. Genialny pomysł. Tak samo jak genialny był ich grzaniec (grzane wino podawane z płatkami migdałów, rodzynkami, pomarańczą i goździkami). Ale skoro jesteśmy już przy Kazimierzu – mój raj trwał w najlepsze, gdy zobaczyłam największe (ever) skupisko stoisk z zapiekankami w jednym miejscu. Okrążyłam cały plac, naliczyłam z jakieś 10 bud, pal licho, że prawie w każdym to samo menu, pal licho, że nie chciałabym się znaleźć w tym miejscu sama po zmroku, pal licho również to, że gdyby nie świetny nastrój i grupa rewelacyjnych ludzi, która była tam ze mną, pewnie nie odważyłabym się zjeść w takim miejscu, ale to była jedna z najlepszych zapiekanek, jaką kiedykolwiek zjadłam. Aczkolwiek przyznaję, zjedzenie jej nie było proste, hektolitry wylanego na powierzchni sosu rządziły się swoimi prawami.

Dzień zakończyliśmy wieczorową porą na Wawelu. A w zasadzie w dużej mierze spoglądając na Zamek z tarasu widokowego jednej z pobliskich knajp. Po nieudanej próbie wysyłki SMS do Smoka Wawelskiego (krąży legenda, że po wysyłce SMS na dedykowany numer, smok zieje ogniem) panowie lekko podupadli na duchu, choć finalnie smok zionął, aczkolwiek z pewnością nie po SMS ;)

Pierwszy dzień oznaczał dla nas łącznie 15 km pieszo, co przyjęłam z ogromnym entuzjazmem, bo pomimo 12 cm słupków, wprost uwielbiam chodzić i zwiedzać kolejne miejsca, kolejne miasta. Dlatego też z przyjemnością powtórzyliśmy nasz trip kolejnego poranka, tym razem już we dwoje i to też niestety nie przez cały dzień, ze względu na obowiązki służbowe. Pozostawiam Was z jeszcze kilkoma zdjęciami, mając szczerą nadzieję, że zachęcą Was one do (ponownych) odwiedzin tego wspaniałego miasta.

Swoją drogą, nad miastem wisi balon, do którego można wskoczyć na kilka minut i zrobić niesamowitą panoramę miasta. Bilet studencki to koszt 31 zł, normalny 39 zł. Nam niestety nie wystarczyło już czasu, ale następnym razem zdecydowanie chciałabym zobaczyć nocną panoramę Krakowa z takiej perspektywy.