Praga bez przewodnika

Choć to dopiero drugi (ale i ostatni) wpis poświęcony majówce w Pradze, nie mogę pozbyć się wrażenia, że od tygodnia jest ona wszechobecna w moich social mediach (to moment, w którym zrzucam winę na Instagram, w żadnym razie na własną monotematyczność).

.od tego zaczyna każdy przewodnik

Już od poprzedniego wpisu rozgryzam, jak najlepiej ująć Pragę. Z czym mam problem? Otóż moja ostatnia wizyta w czeskiej stolicy miała miejsce jakieś dwa lata temu i to właśnie wtedy zobaczyłam większość kultowych miejsc, od których zaczynają się przewodniki turystyczne. Z pewnością kojarzycie je częściowo ze słuchu czy zdjęć, jako że mowa chociażby o zamku na Hradczanach, Katedrze Św. Wita, Złotej Uliczce, Ogrodach Waldsteina, dzielnicy Żydowskiej, Rynku Starego Miasta, Moście Karola, Trakcie Królewskim, Wzgórzu Petrin (tak, to to z czeską wieżą Eiffel’a), czy placu Franza Kafki. Zapomniałam o multimedialnej fontannie, o której głośno w całej Europie. Jest tego całe mnóstwo, Praga obfituje w miejsca, które wprost trzeba zobaczyć, ale gdybym chciała opisać Wam je dopiero teraz, możliwe, że miałabym mocno zdezaktualizowane informacje – chociażby w kwestii dostępów czy obowiązujących stawek. Nasza najświeższa podróż miała natomiast zupełnie inny charakter – zwyczajnie ominęliśmy tłumy, szukając miejsc, których jeszcze nie widzieliśmy i to właśnie o nich chciałam Wam tu wspomnieć.

(kliknij w obrazek, aby powiększyć)

.od tego ja z kolei zaczynam

Samochód porzuciliśmy w jednej z bocznych uliczek w centrum miasta. Myślę, że nieco poniosła nas fantazja (a może lenistwo), bo w pewnej chwili, oczywiście w poszukiwaniu miejsca do zaparkowania, wjechaliśmy niemalże na… turystyczny deptak starego miasta. Cóż mogę powiedzieć – za dużo tam było tych dziwnych, wąskich jednokierunkowych, ale przynajmniej przetestowaliśmy wsteczny (działał!). Koszmarny ze mnie pilot, winna! Szczegóły dotyczące długości wstecznej trasy przemilczę, jak i to co działo się po drodze (Praga nie należy do najbardziej wyludnionych miast), ale happy end tej historii jest taki, że znaleźliśmy wolne miejsce nieopodal i modląc się w duchu, byśmy znaleźli samochód po powrocie – ruszyliśmy w stronę słońca! A tak naprawdę w poszukiwaniu łazienki.

(kliknij w obrazek, aby powiększyć)

.tego nie znajdziecie w przewodnikach

Praski metronom był ostatnim, a do tego najbardziej przypadkowym punktem, do którego zabrnęliśmy. Umiejscowiony na wzgórzu, nieopodal centrum, w roku ’91 zastąpił zburzony niespełna 30 lat wcześniej, pomnik Stalina. Dziś ten 23-metrowy kolos, w postaci metronomu, stał się miejscem spotkań skaterów śmigających na deskorolkach, ale także i… tancerzy. To jedna z tych chwil, którą zawsze będę wspominała z uśmiechem na ustach. Ustawiony głośnik i mnóstwo obcych sobie ludzi, uczących się wzajemnie tańca towarzyskiego – nie pamiętam kiedy ostatni raz widziałam w jednym miejscu taką dawkę niczym nieskrępowanej radości i uśmiechu, a na dodatek – wśród samych nieznajomych. I nieznośnie romantyczną prawdą będzie, jeżeli dopiszę, że już pod sam koniec, to wszystko działo się w otoczeniu skąpanym w blasku zachodzącego słońca, w ciepły, wiosenny dzień. Proste, a przy tym tak piękne.

Chciałabym Wam wyjaśnić poniższe zdjęcie z butami, ale… one po prostu sobie wisiały, a w sieci nie znalazłam żadnych informacji na ich temat.

(kliknij w obrazek, aby powiększyć)

O pięknych i często niedocenianych przez przewodniki ogrodach, zwłaszcza praskich, pisałam nieco więcej w poprzednim wpisie, na który możecie rzucić okiem tutaj – palácové zahrady pod Pražským hradem są jednym z tych miejsc, które po prostu obowiązkowo trzeba zobaczyć będąc dłużej w Pradze.

.trdelniki i czeska kuchnia

Spacerując nieopodal Rynku, natknęliśmy się też na dwa jarmarki, spośród których jeden obfitował głównie w słodycze i owoce, a także niezliczoną ilość pamiątek, drugi natomiast, w swojskie, czeskie jadło (typowo – kiełbasy z pajdą chleba, solidne kawały mięcha, łazanki, etc.), M. znalazł tam kilka przysmaków dla siebie, a ja postanowiłam nacieszyć się trdelnikami, których zjadłam zatrważającą liczbę. Trdelnik to miejscowy przysmak, na który nie sposób się nie natknąć, podobnie jak w Krakowie na niebieskie wózki z preclami – taki nieodłączny atrybut turysty; jeszcze gorące, słodkie ciasto kominkowe podawane z cukrem i odrobiną cynamonu – pyszne, chrupiące, kaloryczne ;) Ale robiąc niemalże 30 km pieszo jednego dnia – wyzbyłam się wyrzutów sumienia.

Podczas trwania bożonarodzeniowego jak i świętojańskiego jarmarku we Wrocławiu, ciasto kominkowe jest sprzedawane pod nazwą kurtosza kołacza, niewtajemniczonym wrocławianom mogę zdradzić, że kołacze przez cały rok możemy dostać również w Dzioopli, ale różnica jest naprawdę spora, porównując do tych czeskich. I zaprzeczam spekulacjom, że to klimat wyjazdu zakłóca aktualnie mój obiektywizm!

(kliknij w obrazek, aby powiększyć)

Praga to też absynt, czeskie piwa, kolorowe drinki i wszechobecne wina – grzane dostępne jest nawet i o tej porze roku!, to czeskie knedliczki w sosie pieczeniowym bądź z owocami i czekoladą, to smażony ser (za którym osobiście nie przepadam) i trdelniki. Och, zapomniałabym – i żelki. Dużo kwaśnych żelków (odnośnie ostatniego zdjęcia). Regionalna kuchnia i towarzyszące danemu miejscu przysmaki, stanowią obowiązkowy punkt każdej naszej podróży, czasem ograniczamy się do drobnostek, ale zawsze coś wpada.

A z elementów randomowo wybranych, pierwszy raz spotkałam się z taką sygnalizacją świetlną… dla pieszych. Nawet nie sposób, bym opisała Wam kolejkę, jaką zastaliśmy.

(kliknij w obrazek, aby powiększyć)

Lwią część czasu spędziliśmy najzwyczajniej spacerując, skręcając w każdą wąską uliczkę, wchodząc na piękne dziedzińce, obserwując śluby, podziwiając panoramę, błądząc w poszukiwaniu bankomatów (i łazienek), nie odpuściliśmy sobie także Złotej Uliczki (choć tłok odbierał całą radość z przebywania tam), czy dawnej sali tortur. Zajrzeliśmy pod Pałac i do tamtejszych ogrodów, uwielbiam je; przeszliśmy się nabrzeżem, zatrzymując na solowym, akustycznym występie, wsłuchując w dźwięki gitary i głosu wokalisty o zachodzie słońca (kolejne cudowne wspomnienie), cieszyliśmy się naszym czasem.

(kliknij w obrazek, aby powiększyć)

Praga definitywnie jest jednym z tych miast, które zapierają dech, zagubieni w uliczkach, kompletnie poddaliśmy się jej urokowi. Piękna, zaskakująca, kusząca bogatym wnętrzem, mająca do opowiedzenia niejedną historię. Wiem, że jeszcze tam wrócę – wciąż nie widziałam słynnego, białego pawia.

Jeżeli któregoś dnia zaczniecie się zastanawiać, dokąd by wyskoczyć na weekend, a co nie będzie się wiązało z wyprawą za ocean, to poważnie rozważcie Pragę (albo Wiedeń, bo też niedaleko). Oba te miasta cudownie Was zaskoczą. Swoją drogą, jeżeli mieliście już okazję być w czeskiej stolicy, może wiecie o miejscach, o których uparcie milczą przewodniki, a które szkoda byłoby pominąć podczas kolejnej wizyty?